Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

4ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός Ποίησης

Ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του ΚΓ΄ Πνευματικού Μαΐου 2013 «Η Πολιτιστική Άνοιξη της Θεσσαλονίκης», προκηρύσσει τον 4ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης. Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο και θα το επιλέξουν οι ίδιοι οι μαθητές.
Το Γενικό Λύκειο Αρναίας συμμετέχει με τα ποιήματα των μαθητριών της Α' Λυκείου Σαμαρά Μαρίας & Τσιλίδη Μαρίας, της Β' Λυκείου Μαρίας Βαρσάμη, Πασχάλη Μαρία και της Γ' Λυκείου Τριανταφύλλου Μάριου


Η αξιολόγηση των ποιημάτων θα γίνει από κριτική επιτροπή που θα συσταθεί από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας. 

Τα ποιήματα μάς ενθουσίασαν και ευχόμαστε στους μαθητές καλή επιτυχία!


           Η μελωδία της εφηβείας                           

Εφηβεία είναι…
Ο κόσμος γύρω σου να χάνει χρώμα
ενώ παράλληλα γεμίζει ήχο
είτε αυτός λέγεται νότες και ρυθμός,
είτε είν’ η βαβούρα που ακούς
όταν σου πουν σωστό ή λάθος,
είτε είν’ η ίδια η φωνή σου κάθε που φωνάζεις
αυτό το μέρος για ν’ αλλάξεις,
τον κόσμο ετούτο.

Όλοι ξέρουν πώς ν’ ακούν,
Όλοι να ξεχωρίσουν μπορούν τον ήχο,
Όμως λίγοι είν’ εκείνοι που θυμούνται
Το πώς σταματάνε για ν’ ακούσουν.

Εσύ λοιπόν σταμάτα τώρα.
Άκου τη μουσική του κόσμου.
Γίνε εσύ η μελωδία στη ζωή σου.

Σαμαρά Μαρία

 

Περί ευτυχίας

 Υπάρχουν άνθρωποι που λένε
«η ευτυχία είναι στις λέξεις»,
άλλοι για πράξεις κάνουν λόγο
κανέναν όμως μην πιστέψεις.

Ποτέ η ζωή δεν κάνει χάρες,
μήτε σ’ αφήνει να διαλέξεις.
σαν σε αρχαία τραγωδία
το ρόλο σου πρέπει να παίξεις.

Προσωπεία  όσα και πρόσωπα,
πίσω απ’ αυτά πρέπει να ψάξεις·
να βγείς έξω να φωνάξεις!
Τα λόγια ακόμα κι αν ξεχάσεις.

Γιατί στο τέλος μη φοβάσαι
τα χείλια σου να ΄χουν ματώσει,
αν στη ζωή έχεις πάρει μέρος
η αυλαία θα σε δικαιώσει.

Την ευτυχία αν ψάχνεις να ΄βρεις
απόφευγε τις ερωτήσεις·
           θα ‘χεις δικές σου απαντήσεις
           στιγμές μεγάλες αν βιώσεις. 

Τάχα τι είναι ευτυχία;
Χαρούμενες να κάνεις σκέψεις;
Μήπως ποτέ να μη λυπάσαι;
Του πόνου μακριά να τρέξεις;

Αυτό που λέω να το θυμάσαι,
πως τη ζωή για να εκτιμήσεις,
όλα θα πρέπει να τα ζήσεις·
ακόμα κι αν θες να πεις όχι.

Αυτός είναι ο τρόπος βλέπεις.
Έτσι γεννιούνται οι αναμνήσεις.
Σ’ αυτές που πίσω θα γυρίσεις
καλές κακές να ξεχωρίσεις.

Μονάχα τότ’ εσύ θα φέρεις
της ευτυχίας πια τη γνώση:
μόνο οι καλές στιγμές σου μένουν
σαν η παράσταση τελειώσει
 
           Σαμαρά Μαρία


Έρωτά μου εσύ

 έρωτά μου εσύ
που λουλούδι μοιάζεις
κι όλο χρώμα αλλάζεις·
άλλοτε κόκκινο ή ροζ
κι άλλοτε πάλι μαύρο.
Έρωτά μου εσύ
Που μ’ ένα δάκρυ μόνο
Το θάνατο μου φέρνεις.
Μάτια που λάμπουν σαν αστέρια
να τα φτάσεις πας θαρρείς,
μα μακριά είναι, δε μπορείς.
Έρωτά μου εσύ,
Μ’ ένα χαμόγελο, με μια ματιά
Όλο τον κόσμο μου αλλάζεις.
Έρωτά μου εσύ,
Που στη ζωή το χρώμα δίνεις,
Πότε με θέλεις, πότε μ’ αφήνεις.

Τσιλίδη Μαρία

   

 

Η μαγεία των ονείρων


 
Μέσα σ’ απρόσιτους ωκεανούς
τα όνειρα του ανθρώπου ταξιδεύουν.
Ανεμοδέρνονται, ξεφτούν,
χάνουν το δρόμο τους μες στις καταιγίδες της λογικής,
μα ειν’ αγκυροβολημένα στην καρδιά σου.
Τι κι αν εσύ τα έκρυψες στο βυθό του δικού σου πελάγους,
πασπαλίζοντας άμμο, και τα σκέπασες;
Μάταια θα ψάχνεις τον εαυτό σου
και ανούσια θα περιπλανιέσαι εδώ κι εκεί.
Όταν νυχτώνει, και ο νους σου ημερεύει,
θα σε στοιχειώνουν, θα πλανιούνται ατίθασα και ανελέητα,
γύρω σου, δίπλα σου, μέσα σου,
σα γιγάντια κύματα θα ψάχνουν στεριά να ξεθυμάνουν.
Σαν ξημερώνει γίνονται έρημα καράβια,
που χάνονται στο έλεος της τρικυμίας,
όπως θα χαθείς κι εσύ, αν δεν τ’ ακολουθήσεις.
Τρέξε! Τρέξε πίσω, πριν σαλπάρουν και φύγουν για πάντα!
Οδήγησε το καράβι των δικών σου ονείρων, κι όπου σε πάει.
Ίσως σε βγάλει σε απρόσμενη στεριά,
μα ίσως τα όνειρα σκάσουν σα φυσαλίδες.
Και τότε θα ξυπνήσεις στη μέση
ενός τρομακτικού, ξένου και αγύριστου πελάγους. 

Μαρία Βαρσάμη




«Το αγκάθι της ζωής μου»


Κουράστηκα να ελπίζω σε ανέλπιστα πράγματα,
κουράστηκα να ελπίζω ακόμα σε θαύματα.
Περνάει ο καιρός μα ο κόσμος δεν αλλάζει,
αλλάζει ο ουρανός κι είναι αυτό που με τρομάζει.

Βαρέθηκα τα λόγια τους, ποτέ μου δεν τα πίστεψα.
Βελτίωσα τις πράξεις μου, μα στον εαυτό μου κλείστηκα.
Μόνο εκείνος είναι δίπλα μου στην κάθε μου στιγμή,
στα εύκολα, στα δύσκολα, στα άδικα γιατί.

Τα λόγια μου σε στίχους μέσα έχω κλείσει,
μη ρωτάς το γιατί, μπορεί να σε φοβίσει.
Είναι δύσκολοι καιροί για να εκφράσεις συναισθήματα,
το μόνο που ξέρω, τα παθήματα γίναν τα καλύτερα μαθήματα.

Είναι και ο φόβος που διακρίνει κανείς μέσα στα μάτια μου,
δεν υπάρχει φως στα όμορφα μονοπάτια μου.
Φοβάμαι! Γιατί έχω φυλακιστεί μέσα στους περίεργους ήχους μου.
Τη ζωή μου περιγράφω μέσα στους άθλιους στίχους μου.

Μα μόνο αυτοί είναι εδώ όταν τους έχω ανάγκη,
κανείς δεν έμεινε μαζί μου, όλοι μου γύρισαν την πλάτη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω σε μένα,
για όλες τις φορές που έκρυψα τον πόνο μου σε μάτια πρησμένα.

Να γράφω στίχους έχω μάθει όλη μου τη ζωή,
να γράφω στίχους κάθε βράδυ μέχρι το πρωί.
Χαζεύοντας τον ουρανό διάφορες εικόνες περνάνε στο μυαλό μου..
δε θα φύγω από εδώ, αυτά τα αστέρια ομορφαίνουν τ' όνειρό μου.

Είναι πολλά αυτά που μέσα μου κρατάω,
είναι δύσκολοι καιροί μα δεν τα παρατάω.
Είναι πολλά αυτά που με κάνουνε να γράφω,
είναι δύσκολο με ομοιοκαταληξία τα πάντα να περιγράφω.

Μα είμαι εδώ! Τα πάντα άντεξα, τα πάντα θα αντέξω
είμαι εδώ! το παρελθόν μου άγγιξα, τα λάθη θα παλέψω.
Αυτό θα πει ζωή, αυτή θα ζει για πάντα
Δεν ξέρω τι να πω, σε κάτι όμως απάντα:

Γιατί ποτέ κανείς δε μένει όταν τον έχεις ανάγκη?
γιατί συνέχεια στα δύσκολα σου γυρνούν την πλάτη?!
Υπάρχουνε φίλοι, φίλοι από συμφέρον
είναι εκείνοι που με κάνουν κάθε βράδυ να υποφέρω.


Υπάρχουνε φίλοι, φίλοι που πληγώνουν
κι άλλοι που με μίσησαν και τις πληγές μου ματώνουν.
Μου είχαν όμως πει, πως ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό.
Και είχαν δίκιο κι από αυτό έχω μάθει ποτέ να μην τα παρατώ.

Γιατί είναι λάθος να αφήνω να μου κλέβουν τα όνειρά μου.
Είναι λάθος να επιτρέπω να ραγίζεται η καρδιά μου.


Είναι και όλα όσα είχες ονειρευτεί να αποκτήσεις,
ναι, είναι και εκείνες τις στιγμές που προσπαθείς να τις μεθύσεις.
Καθόλου απλό να ζεις χωρίς αυτό το άπιαστο που θέλεις να κερδίσεις

Φέρνω στο μυαλό μου κάποιες στιγμές που με είχαν στιγματίσει,
και βλέπω φίλους και ανθρώπους που πια με έχουν μισήσει.
Δάκρυα από τα μάτια μου κυλούν,
λες και την καρδιά μου να μη πονά παρακαλούν.

Βλέπω στιγμές χαρούμενες , που με ωθούν στη νοσταλγία
μα πλέον έχουν χαθεί όπως χάνονται τα φώτα βαθιά σε κάποια παραλία.
Είναι παλιές φωτογραφίες που πετάς απλά για να ξεχάσεις,
βλέπεις κάποιοι άνθρωποι είναι αναίσθητοι, δεν μπορείς να τους αλλάξεις.

Όσο περνάει ο καιρός λένε πως κλείνουν όλες οι πληγές,
μα για να συμβεί αυτό ίσως χρειαστούν ριζικές αλλαγές.
Αυτό θα πει ζωή.
Να παλεύουμε γι' αυτά που αγαπάμε και να νιώθουμε ζωντανοί.
Πασχάλη Μαρία 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προκήρυξη Εμπορικού Ναυτικού

  Σας γνωρίζουμε ότι αναρτήθηκε στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του ΥΝΑΝΠ: www.ynanp.gr η εγκύκλιος ροκήρυξης διαγωνισμού εισαγωγής σπουδαστών...